Esh stanęła pośrodku zagraconej przestrzeni spowitej drgającym światłem lampki, rozglądając się z zaciekawieniem. Masa futrzanych lokatorów sprawiła, że ani nieciekawy zapaszek pomieszczenia, ani jego licha kubatura, ani też brak jakichkolwiek wygód nie uwierały jej tak bardzo. Obecność tych stworzeń łagodziła jej obyczaje, czego wcześniej mogła nie zauważyć, bo koty spotykała głównie na ulicach – wędrując upojnymi nocami z jednej knajpy do drugiej. Rada z towarzystwa czułych drapieżców – usadziła się na brzegu łóżka zasłanego czymś, co w swoich „dobrych czasach” uznałaby za wycieraczkę.

– Tak mu dobrze z butów patrzyło – westchnęła elfka na uwagę Atsi o wywinięciu się Kucykowi – a tu taki chuj. Dziwne – mars na czole Esh nadał jej nieco demonicznego wyglądu w chwiejnym oświetleniu – zasada „porządnego obuwia” była zawsze stuprocentowo pewna... Świat schodzi na psy.

– Do „odsłużenia”...? – zagaiła znów elfka, jak tylko udało jej się wyperswadować jednemu z kociąt, by nie dobijał rozharatanego fragmentu napierśnika. Była coraz bardziej zaintrygowana rolą Atsi w całym tym kurewskim środowisku. Nie przyszło jej do głowy, że już wkrótce sama zagra w tej wątpliwej sztuce, odkrywając tym samym splendor i uciechy życia na krawędzi. Temat „służby” dziewczyny nie był jej z pewnością miły – świadczyły o tym mimika, gesty i ton, który przybierała, wspominając o „pracy”. Dlatego Eshoar nie naciskała, jeśli Atsi zbyła jej pytanie. Potok słów zabrał elfkę zresztą na przejażdżkę po jej własnej przeszłości i przeszłości Yewina.

Zastanawiała się teraz czy jej brat przejawiał jakiekolwiek z cech i zachowań opisanych przez Atsi i nie mogła doszukać się niczego, czym sama by się nie charakteryzowała. A przecież ona nie trafiła tu z własnej woli. Może Yewina też w coś wplątali? A może nie chciała przyjąć do wiadomość, że jej ulubiony brat był na tyle tępy, by dać się złapać na „egzotyczne dziwki i tanie narkotyki”. W ogóle kto normalny szuka kurew w Czarnym Porcie? Nie mówiąc o narkotykach, które – co jest pewne jak wschodzące co rano słońce – są chrzczone Sulon jeden wie czym. Przeszła ją gęsia skórka. Tymczasem Atsi przeszła do warzenia jakiejś dziwnej mikstury.

– Wiesz – zaczęła znów Esh, obserwując krzątającą się po izbie dziewczynę – skoro już tkwimy w tym razem... – zawahała się, odchrząknęła, po czym wstała z łóżka i złożyła pełen gracji, dworski ukłon. – Nazywam się Eshoar z domu Zefir, służącym przy panu Arrigalu Kealganie – rzekła poważnie, choć mogła Atsi odnieść wrażenie, że elfka swym zachowaniem dworuje sobie z dziewczyny. Była to jednak oficjalna formułka, której wymagała etykieta, a skoro Esh uznała, że nie musi już udawać kogoś kim nie jest – Atsi dostała dawkę manier, które z pewnością wydały jej się śmieszne. Elfka pozostała jednak poważna.

– Jestem... Byłam – poprawiła się zażenowana – osobistą ochroną Patli Kealgan, którą sprzed nosa sprzątnął mi Qail. I choć może wydawać ci się, że jesteśmy „bogatymi dzieciakami”, to zapewniam cię, że służba u szlacheckiego pana w Taj'cah nie oznacza bycia mu równym ani nawet pokrewnym. Jesteśmy najemnikami – dobrze opłacanymi i żyjącymi w blichtrze swego pana – lecz to wciąż po prostu służba. Jeśli się nie sprawdzasz – wypadasz z gry. I to – westchnęła ciężko Esh, opadając z powrotem na łóżko – przytrafiło się mnie. O mało nie straciłam przez to głowy, co może dać ci pewien obraz życia w szlacheckim pałacu. Nawet tam prawo i młodszy komisarz śledczy Żandarmerii Królewskiej mają gówno do powiedzenia, jeśli pan uzna cię za winnego – Eshoar zamyśliła się na własnymi słowami. – Jak teraz na to patrzę, to niewiele te nasze światy różnią się od siebie, może tylko wino pijamy lepsze – parsknęła, po czym przymknęła oczy i wzięła łyk parującego napoju. Przyjemnie rozgrzał ją od środka. Spojrzała na Atsi i uśmiechnęła się szczerze, dziękując bez słów za wszystko, co ta niepozorna dziewczyna uczyniła dla niej do tej pory.

– Tak... – mruknęła jak rozespana kotka – chodźmy wreszcie spać.

Słuchając spokojnego głosu dziewczyny zupełnie nielicującego z przedstawianą treścią – Eshoar poczuła jak skóra na karku jej cierpnie, a w ustach robi się sucho. Szybko wzięła kolejny łyk naparu i przygarnęła bliżej jedno z kociąt. Uświadomiła sobie jak wielkie miała szczęście, że uszła z magazynów cała i nietknięta. I że być może nie do końca docierało do niej jakie skurwysyństwo ta ziemia nosi na swych pobliźnionych barkach. Zacisnęła zęby w bezsilnej złości. Ta drobna, chuda dziewczyna zasługiwała na coś lepszego. Nie jest wcale głupsza ani brzydsza od innych, nikomu też nie zrobiła krzywdy. Dlaczego więc los zdecydował, że akurat Atsi urodziła się w takim czasie i miejscu a nie na przykład ona – Eshoar? Czy bogowie mieli jakiś cel w tak drastycznym rozdzielaniu ról na tym łez padole? Czy życie to po prostu kiepski żart?

Myśli tego pokroju nieczęsto nawiedzały spokojny dostatnim życiem umysł elfki, co wpędziło ją w zupełnie nietypowy dla niej melancholijny nastrój. Nie odezwała się już do końca wypowiedzi Atsi, nawet wtedy gdy ta rozebrała się i walnęła do spania bez odpowiedniej toalety. Inna sprawa – pomyślała Esh – że tu nie ma jak takowej zażyć... Nie uśmiechało jej się polewanie grzbietu lodowatą wodą. Akurat standardów co do odpowiedniej kąpieli nie zaniży nigdy, tego była pewna. Gorąca, perfumowana woda z dużą ilością piany – TO jest prawdziwa kąpiel. Jeśli nie może jej mieć – będzie śmierdziała. Trudno. Prawdą było jednak to, że nim te wzniosłe myśli przecięły jej świadomość – na poły już spała i tak czy inaczej nie podniosłaby tyłka, by go wymyć. Nie po takim dniu jak ten, który miała za sobą.

Poczuła jeszcze tylko ciepło kociego ciałka, które umościło się w zgięciu jej lewej ręki i wszelkie światła oraz troski tego świata zgasły. Opróżniony z ziołowego naparu kubek wysunął się jej z dłoni i potoczył gdzieś po podłodze.

Gdzieś w oddali bił dzwon. Długo i natarczywie. Eshoar z trudem otworzyła sklejone krótkim snem powieki, by zobaczyć nagie, wychudzone stworzenie tuż obok siebie. W pierwszej chwili umysł elfki wypełnił się paniką. Gdzie ja jestem?! Co...?! Kto...?! – nagłe poderwanie się z już i tak pokrzywionej pozycji, w jakiej zasnęła – spowodowało, że coś strzyknęło jej w karku. Zaklęła pod nosem i gdy poczuła kwaśny smak w ustach przypomniała sobie wszystko. Opadła z powrotem na posłanie obok Atsi i przymknęła oczy. Wtem usłyszała dziwny chrobot u drzwi, który raz zasłyszany – nie chciał dać się zignorować. Była w nim jakaś upiorna melodia – mlaskanie, szuranie, trochę popiskiwania, a wszystko jakby... rytmiczne.

Nie bez trudu Eshoar dźwignęła się z barłogu, w którym spały obie z Atsi i na palcach podeszła do drzwi. Nasłuchiwała jeszcze chwilę, po czym ostrożnie uchyliła kawał nieociosanej dechy na zawiasach. Cudem tylko nie skrzypnęły, a oczom elfki ukazał się makabryczny widok – oto na progu leżało ciało – odęte, sine pokryte bliznami, ranami i wodorostami, odwrócone twarzą do ziemi. Szczury ucztowały przy co miększych fragmentach, z których niewiele już zresztą zostało, a ich giętkie – mokre od wydzielin trupa – ciała wiły się jak w jakimś chorym tańcu.

Wysunąwszy się przez szparę w drzwiach obeszła ciało tak, by móc obrócić je na plecy. Gdzieś w zakamarkach świadomości wiedziała czyją twarz będzie miał trup, ale musiała się upewnić. MUSIAŁA. Wzięła głęboki oddech, co okazało się błędem – zakaszlała. Ciało było już mocno nadgniłe. Oczy zaszły jej łzami, zakryła nos i usta rękawem, a wolną rękę wyciągnęła w kierunku ramienia zmarłego. Czas zatrzymał się w miejscu, palce naprężone jak struny drgały spazmatycznie... Wreszcie zacisnąwszy zęby – szarpnęła. Ciało wykonało groteskowy pół piruet, z westchnieniem uwalniając chmurę gazów gnilnych. Oblepiona włosami twarz to... jej twarz?!

Eshoar szarpnęła się jakby ktoś chciał wyrwać jej duszę z piersi. Usiadłszy na łóżku potoczyła wokół dzikim spojrzeniem, dysząc ciężko. Obok niej, skulona w pozycji embrionalnej leżała Atsi. Eshoar odetchnęła. Otarła pot z czoła. Gdzieś w oddali bił dzwon.

– Nie wiem – mruknęła w odpowiedzi na zestaw pytań, które Atsi zaserwowała jej na „śniadanie”. – Ale chyba lepiej żebyśmy się stąd zabierały. – Spojrzała w kierunku drzwi, a po grzbiecie przebiegł jej lodowaty dreszcz. Oby to nie był proroczy sen... – pomyślała elfka, po czym chcąc odgonić senne mary wstała i rozejrzała się w celu zebrania przed wyruszeniem w drogę wszystkich swoich gratów. – Powiedz, że zabrałaś mój łuk i kołczan... – wymamrotała do Atsi, mocując się z okręconymi na biodrach niemożliwym sposobem spodniami.

Beztroska dziewczyny byłaby zapewne niezwykle rozczulająca, gdyby nie okoliczności, czas, miejsce, układ gwiazd na niebie i charakter elfki, która bardzo nie lubiła nonszalancji w odniesieniu do dóbr, które zwykły być w jej posiadaniu. Szczęściem Atsi po wygłoszeniu światłych swych opinii znikła na chwilę wystarczająco długą, by Esh zdołała serią wdechów i wydechów ujarzmić wkurwienny impuls.

– Tak, zajebiście oczywiste – wycedziła, siłując się wciąż z okręconą pod napierśnikiem tuniką i spodniami. – Nie ma nic bardziej oczywistego od udowadniania siły, nie mając CZYM jej udowodnić. Na litość – fuknęła – zaraz mnie chuj strzeli z tymi szmatami!

I choć faktycznie coś strzeliło, nie był to chuj. Szwy w spodniach elfki odmówiły posłuszeństwa, a że cała była w nieładzie oberwało się też tunice. Rada nie rada – musiała uwolnić się ze skórzni, doprowadzić ubiór do porządku i na powrót uzbroić. Klęła, fukała i parskała jak rozwścieczony kocur. Niech no się tylko dowiem który mnie tak urządził... – myślała ze złością rozwiązując rzemyki i rozpinając klamry. – Jaja przy samej dupie urwę, w szczurzym gównie zamarynuję i do gardła wepchnę!

Na propozycję Atsi odnośnie polewania się zimną wodą z blaszanego nocnika i nazywania tego poranną toaletą – Esh wydęła pogardliwie wargi. Nie miała nawet zamiaru tego komentować. Będąc jednak lżejszą o skórzany pancerz uznała, że nie zaszkodzi ochlapać twarzy. Może ją to orzeźwi... a może dostanie porażenia nerwowego i nie będzie musiała się już niczym przejmować. Wstąpi do wędrownej trupy i będą ją pokazywali za ćwierć korony oślinionym debilom z pobliskich wiosek.

– Słodka Osurelo! – zapiszczała gdzieś zza winkla elfka. – Skąd jest ta woda?! Zimna jakby sam Turonion do niej naszczał! – Wbrew wszelkiej logice i zrozumieniu, którym dysponowała Esh, ochlapanie lodowatą wodą sprawiło, że poczuła się lepiej. Wróciła do izby odmieniona, z zarumienionym od zimna licem i świeżością w spojrzeniu. Szybkimi, zwinnymi ruchami przywdziała na powrót napierśnik, poprawiła pas z szablą i spojrzała na Atsi, która również wydawała się być gotowa do działania.

– Proponuję udać się do Złotej Perły – rzekła Eshoar. – Miałam się tam z kimś spotkać, jeśli sprawy pójdą źle. A poszły, jak by nie patrzeć... nawet gorzej. – Przed oczyma stanęła jej poobijana twarz Yewina. – Tam też będziemy mogły wrzucić coś na ząb i zwilżyć gardło – dodała niby lekkim tonem, zmuszając się, by wyrzucić z głowy ponure obrazy. Schyliła się jeszcze, by pogłaskać jednego z kotów, który z uporem wartym lepszej sprawy ocierał się o jej nogę, po czym ruszyła w stronę drzwi, jeśli Atsi nie miała obiekcji co do celu podróży.

– Na Sulona, dziewczyno – skrzywiła się elfka z niesmakiem na widok wydłubującej coś spomiędzy zębów Atsi – musimy popracować nad twoją ogładą... Zaraz po tym jak uratujemy mojego brata, spłacimy twoje długi i odnajdziemy jaśnie szlachciankę Kealgan, nie dając się przy tym zabić. – Dodała w myślach kwaśno. Wzięła (z pewną dozą podejrzliwości) od wyszczerzonej głupkowato Atsi garść bakalii i wyszła w parny taj'cahański dzień.

Gorąc był nieznośny, podobnie jak opinający skórzany pancerz i radosna paplanina Atsi. Dość powiedzieć, że Eshoar nie podzielała entuzjazmu swojej towarzyszki. Jej domeną była noc. Ewentualnie późny wieczór. W dzień wszystko było widoczne jak na dłoni. Jasne, oczywiste, nudne. W blasku słońca nie było miejsca na tajemniczość, zmysłowość czy niedopowiedzenia. I każdy pocił się jak świnia.

Kiedy elfka dumała nad rajem utraconym żywota swego (chyba zapomniała już jak się tańczy), wlokąc się za Atsi – ta nagle oznajmiła, że idzie na zakupy i zniknęła w sieni właśnie mijanego przez nie budynku. Nim Eshoar zdołała w jakikolwiek sposób odnieść się do tego pomysłu – dziewczyny już nie było. Elfka stanęła zdezorientowana przed dziwnie zapisanym szyldem.

– WIECZNY ZACHÓD SŁOŃCA – przeczytała, parsknęła i ruszyła w sień za Atsi, mamrocząc jeszcze pod nosem – Co za kretyńska nazwa.

Stanęła przy pachnących regałach, spoglądając z założonymi na piersiach rękoma to na dziewczynę kukającą w jej kierunku jakby na coś liczyła, to na z metra ciętego jegomościa bez żenady sugerującego, iż ma spłacać cudze długi, a jej prawa brew bliska była opuszczenia płaszczyzny czoła i odlecenia ku górze, ku nirwanie.

Już miała odparować, że kilka godzin znajomości to zdecydowanie za mało, by była gotowa sponsorować zachcianki Atsi, gdy pan gnom rzucił mimochodem, że na kogoś czeka. Hmm, ciekawe na kogo... – zastanowiła się Esh, wziąwszy głębszy oddech dla zamaskowania pierwotnej intencji dosadnego wyperswadowania tego i owego. Coś jej mówiło, że pan gnom nie oczekuje smakosza herbat.

– Och, nie chciałybyśmy przeszkadzać – rzekła elfka przymilnie. – Szczególnie w "złych momentach", prawda Atsi? Pan Veerees czeka na poważnych klientów, takich co płacą, więc... – zawahała się niby coś rozważając. – Chyba, że też nie płacą, co? Wygląda pan na zdenerwowanego. Interes niedomaga? – zagaiła Esh, rozglądając się po pełnych towaru półkach i zastanawiając gdzie trzyma ten bardziej intratny a mniej legalny asortyment. I kto zdziera z niego haracz za "ochronę".

– Herbata to wszak nie wino – zażartowała – lecz pewnikiem znajdą się w Taj'cah amatorzy i tego szlachetnego trunku. A skąd pan sprowadza swój aromatyczny towar, jeśli można zapytać? Znałam kiedyś jednego plantatora herbaty z Keronu, ale Wielka Zima nie była dlań łaskawa...

W całym zamieszaniu, które powstało po pojawieniu się tajemniczych kontrahentów pana gnoma, Esh nie zdążyła nawet pomyśleć o adekwatnym oburzeniu, a już była na zewnątrz. Opanowawszy zapowietrzenie spojrzała z naganą na Atsi – ostatecznie to przez nią została potraktowana jak kmiot – gdyby tu nie przyszły, nikt by jej bezczelnie nie staranował.

– Wytłumacz mi, proszę – rzekła do dziewczyny, równając z nią krok i otrzepując znacząco odzienie – po co wchodzisz do sklepu skoro nie masz czym zapłacić za towar? Zresztą nieważne – ucięła szybko ewentualną odpowiedź dziewczyny. – Przypominam ci, że nie przyszłyśmy tu na spacer. Mam dwa dni nim mój brat skończy jako karma dla ryb. Więc chodźmy wreszcie tam, gdzie potencjalnie uzyskam pomoc, nie zaś odurzenie.

Elfka przyspieszyła kroku i od razu tego pożałowała, bo cienia było tu jak na lekarstwo, a słońce prażyło bezlitośnie. Sapnęła, przetarła dłonią czoło, po czym z pewnego rodzaju uznaniem spojrzała na Atsi, której aura pogodowa najwyraźniej w ogóle nie obeszła. Wciąż była rącza i rześka, może tylko nieco naburmuszona nieudaną próbą nakarmienia nałogu.

– A tak swoją drogą – zagaiła po dłuższej chwili marszu Eshoar – kto tam wparował do szanownego pana Veereesa, jak myślisz? Teorię o amatorach herbaty możemy raczej od razu włożyć między bajki. Rum, żelastwo, brak względów dla maluczkich... brzmi jak piraci, nie sądzisz?