Cóż za ironia... Zakon powstał by zatrzymać szybko rozprzestrzeniającą się plagę nieumarłych i pierwsze co zrobił to zwrócił się przeciw Hollar z powodu oskarżeń o nekromancję. Przez lata przekonywali ludzi, że są im niezbędni by bronić ich przed nienaturalnym złem. Jednak co w ich opinii wchodziło w zakres tego nienaturalnego zła, ciągle się poszerzało. Kiedyś byli to nieumarli i domniemani nekromanci. Po Wieży doszły do tego demony i domniemani demonolodzy, a potem rozpędu nie dało się już zatrzymać. Chwytali każdego na kogo padło podejrzenie. Publiczna paranoja podsycana przez Zakon sama wskazywała "winnych" między sobą. Kiedyś bawili się jeszcze w sądy i dochodzenia. Te jakkolwiek pobieżne, czasem miały szanse oczyścić z zarzutów kogoś, kogo nie opłacało im się skazywać. Dzisiejszy dzień dowiódł, że już nawet tych pozorów nie chce im się zachowywać. Zakon musiał walczyć. Zakon musiał mieć wroga. A najlepiej wielu. Jeżeli ich nie było, sam ich sobie wynajdzie. Organizacja powstała by walki z potworami, w czasach względnego spokoju trzebiła więcej ludzi niż zło, które mieli zwalczać. Oto co znaczy błogosławieństwo patrona wojny.

Wspomnienia pogromu nie opuszczały go, rozbłyskując w jego głowie niczym wizje pojawiające się w uderzeniu błyskawicy. Odczuwał dziwne wrażenie powtórzenia, jak gdyby coś takiego już mu się przydarzyło, choć wówczas towarzyszyła mu inna kobieta.

Skoro o tym mowa... Mandy milczała. I to nie w sposób w jaki zdarzało jej się gdy była nadąsana, ale niemal jakby dzielił ich mur. Nie mógł wyczuć nawet jej emocji - łącząca ich więź wypełniona była ciszą, zmącona jedynie ledwie słyszalnym i niezrozumiałym szmerem podświadomości. Teraz gdy oboje wyszli z tego cało, musiała być nieźle wkurzona i zostawiła go samego z gorzkimi wspomnieniami. Mimo wszystko Mordred musiał przyznać jej rację. Zadziałał zbyt impulsywnie, zapominając, że przecież odpowiada nie tylko za siebie ale i za nią. Nie powinien wciągać jej w swoje napady źle pojętej szlachetności. Ale czasem zapominał, że nadal są śmiertelni...

Czy da się osiągnąć ich cel, mając wciąż kruche ciało?

Jego tok rozmyślań został przerwany gdy ujrzał ocalałych. Pogrążony w żółci wspomnień i dywagacji, stracił poczucie czasu i nagły widok tylu ludzi, był dla niego zaskoczeniem. Był też przypomnieniem, ze hekatomba nie była całkiem daremna. Ta myśl przyniosła jednak kolejną szpilę. Dziwne. Bardziej zdawała się zaboleć stracona możliwość, niż same ludzkie życia. Palące "A gdyby."

Zmusił się by oderwać się od tego toku. Czując się prawie jak lunatyk, zbliżył się do znajomej twarzy - Amaladriusa.

Czekali na niego? Czemu nie ruszyli już dalej? Może liczyli, że jednak ktoś jeszcze się zjawi. Na moment gardło ścisnęło mu się ze świadomości, że musi rozproszyć te nadzieje.

- Trzymaliśmy ich dopóki nie padł Castillion. - Wycharczał. Dziwne. Nawet nie zauważył jak sparciałe ma gardło. Nie zauważył też, że cała jego zbroja jest w zaschniętych plamach błota, po wmieszaniu się w walkę i tułacze po lesie. Gdzieś w skołtunionych włosach utknął listek albo dwa.
- Potem zaczęli nas dociskać. Wytrzymaliśmy jeszcze chwilę, zanim zalały nas ich posiłki. Tłukli wszystkich jak leciało. Ja żyję tylko dlatego, że mam po swojej stronie wsparcie na które nie zasługuję i ciężej mnie zabić niż karalucha... - Zdziwił się jak wycieńczenie brzmiał jego ton. Jego ciało nie było w tak złej kondycji. Czyżby został wyczerpany emocjonalnie? To... Nawet było prawdopodobne.
- Ale na niewiele się to zdało... Nie było już kogo ratować...

Raz jeszcze zmusił się by oderwać się od wlokącego się za nim całunu masakry i skupiając na chwili obecnej, zapytał. - Czy chociaż od was wszyscy dotarli?

Zaciskając wargi, Mordred wziął kilka głębokich oddechów. Przy pierwszym, odepchnął od siebie ostatnie widma straceńczej misji. Nie wyrzuci ich z pamięci, ale muszą zająć miejsce na ołtarzu w tyle, wraz z resztą nagromadzonych bolesnych wspomnień. Nie mogą go wiecznie rozpraszać.
Drugi wdech pozwolił mu zapanować na chęcią rzucenia przekleństwem, które usłyszano by na drugim brzegu jeziora.
Trzeci, powstrzymał go przed komentarzem o wepchnięciu komuś w dupę kotwicy jego własnego statku.
Przy czwartym zebrał wreszcie dość klarowności by odpowiedzieć.

- Nikogo nie sprzedajemy. - Oznajmił dobitnie. - Po pierwsze, nie mam na to najmniejszej ochoty, a po drugie, nawet jeżeli pominąć wszystkie kwestie moralne i etyczne, źle się to skończy.

- Już ponieśliśmy wielkie straty by tu dotrzeć. Na razie tę gromadę trzyma wspólne zagrożenie ze strony Zakonu i być może szacunek dla poświęcenia jakiego dokonano. Jeżeli zaczniemy wybierać "dopuszczalne ofiary" między nami, ta niejednolita struktura rozpadnie się natychmiast. Głosy sprzeciwu podniosa się z różnych pobudek i w końcu rozerwiemy się wzajemnie na strzępy na długo zanim znajdą nas siły zakonne.

Potarł twarz dłonią w odruchu jaki przychodził do niego gdy się zastanawiał.

- Możemy zaoferować pracę podczas transportu. Zapewne niewielu jeśli ktokolwiek tutaj, zna się na żegludze, ale coś dźwignąć, przenieść lub pociągnąć liny, powinniśmy być w stanie wykonać.
- Nie jesteście pracownikami fizycznymi, ale macie do dyspozycji zaklęcia, które powinny zwiększyć waszą siłę i wytrzymałość. To powinno wyrównać szale. W dodatku, jeżeli zobaczą, że na was to działa, może dadzą się przekonać, by wzmocnić tak własną załogę. Wówczas zyskacie dodatkową kartę przetargową... Jeżeli spróbują nas jednak okantować po wejściu na pokład... - Dodał ponuro - Będziemy musieli użyć siły. Mam jednak nadzieję, że do tego nie dojdzie. Porywanie się na magów jest oznaką desperacji, arogancji lub głupoty. Oby żadne z nich nie kierowało tymi ludźmi.

Przejeżdżając wzrokiem po tłumie, spostrzegł kilka nowych twarzy. Wysłuchawszy odpowiedzi profesora i Heiny (jeżeli są), przeprosił ich na chwilę. - Wybaczcie... Ale chciałbym zobaczyć kogo tutaj przywiało...

Zbliżył się więc do nowej grupy i zagadnął zaintrygowany. - Nie kojarzę was... Podobno dołączyliście niedawno i chcecie się z nami zabrać?

Mordred spoglądał na ludzka rzekę, płynącą po jeziorze. Chciałby odetchnąć z ulgą, ale ostatnie wydarzenia trzymały go w paranoicznym napięciu. Być może nie byłby takim kłębkiem nerwów, gdyby połowa ludności Keronu nie była mniej lub bardziej ostentacyjnymi skurwielami.

Skoro o ludności mowa...

Jego pytanie otrzymało odpowiedź. Może nie wyzywającą ale gotową do konfrontacji. Szczęśliwie przynajmniej w tej kwestii mógł uniknąć kłótni.

- Nie... - Odparł. - Wręcz przeciwnie... Zbieramy kogo się da zanim Zakon położy na nich łapę. Ta ich fanatyczna czystka przyniesie zbyt dużo nieodwracalnych strat w ludziach i wiedzy...

Tak... To jedno było Mordredowi na rękę. W końcu zaczął ten cały kretyński pomysł, by odwrócić uwagę władczyni Hollar od podszeptów Garona. Im więcej zróżnicowanych praktykantów magii zdoła mu się ściągnąć, tym większa szansa, że pokusa Mroku zostanie zepchnięta na dalszy plan.

Jedna sekwencja o trzech wynikach - powinno to zapewnić magom azyl, zabezpieczyć poczytalność władczyni oraz być może odwlec w czasie plany zbuntowanego boga, dość długo by wynalazła się dla nich kontra.
Nie był zadowolony z tego planu. Zbyt wiele opierało się na czynniku ludzkim, ale tylko takie karty miał w ręku i musiał nimi zagrać.


Często zastanawiał się, po chuj mu ten wysiłek? Po co zawracać sobie głowę tymi ludźmi. Nie byli niezbędni do planów Magistri, jak sama zauważyła Anais.

Jednak nie chciał zobojętnieć. Chociaż się zmieniał, nie chciał stracić empatii. Pozbawić się zupełnie człowieczeństwa. Bogowie nie rozumieli śmiertelników. Dla takiego Sulona, nie było dużej różnicy między elfami a a bezcielesnymi gwiezdnymi widmami którymi je zastąpił. Wziął sobie nawet krasnoluda. Wszystko jedno, byle dostarczali rozrywki i łechtali ego. Bogowie prowadzili fermę. Gdy jakieś stworzonka im się sprzykrzyły, wyrzucali je i sprawiali sobie nowe w innym kolorze czy kształcie.

Jakże odmienni od Magistri, który by go wychować, nosił przez kilka lat pozory człowieka, wraz z większością jego słabości.
Nawet teraz, Mordred mógł zauważyć pozostałości tego człowieczeństwa w zupełnie nieludzkiej istocie.

Zrozumieć radość życia "karalucha". To coś do czego bogowie nie zamierzali się zniżać a czego Mordred nie zamierzał się pozbawiać.
Co komu po pięknym nowym obrazie, jeżeli podczas malowania go, straci się wzrok?
Nie zamierzał utracić tej ludzkiej perspektywy i stać się znudzoną kłodą niezdolną cieszyć się światem. Nie zamierzał upodobnić się do bogów. Dlatego mimo trudności, frustracji i żalów, próbował pomóc ludziom. Czy mieli znaczenie w wielkim planie, czy nie.

Raz jeszcze spojrzał w stronę okrętów a potem na zamaskowaną wiedźmę.

- Mam nadzieję, że się przy tym nie zawiedziesz. Nie jest łatwo przemieścić tak liczną i różnorodną grupę ad hoc. Nawet zatrzymanie ich sporów i kłótni było problemem. Mam nadzieję, że nie wniesiecie ze sobą nic co znowu ich rozkręci. - Westchnął.

- Zabawne... - Odparł. - Też się nad tym zastanawiałem.

Z tej odległości, musiał spojrzeć w dół by ją zobaczyć. W głowie poczuł kotłowanie. Mandy wahała się między jawnym wyrażeniem zazdrości o druga kobietę zbyt blisko jej "terytorium" a utrzymywaniem obrażonej ciszy. Na razie zostawił ją z tym dylematem, skupiając się na rozmowie.

- Mógłbym odpowiedzieć, że z prądem każde gówno płynie, a pod prąd jedynie szlachetna ryba - Oznajmił z półuśmiechem, który zniknął szybciej niż mgnienie oka.

- Ale zbywanie pytań kpinkami nie jest w moim stylu. - Westchnął drapiąc się po głowie, szukając jak odpowiedzieć na to pytanie.

Wreszcie zdał się dojść do zadowalającej formuły.

- Zmieniam się. - Rzekł wreszcie.
- Nie znałaś mnie dawniej, ale jeszcze przed kilku laty, byłem bardzo niechętny do odbierania życia. Dzisiaj, ledwo poświęcam chwilę tej myśli. Zamiast tego kalkuluję. Obliczam jak można jeszcze wyzyskać zabitego wroga...

Zaskoczył sam siebie, że w jego głosie nie słychać było żalu ani wstydu.

- Czuję jak mnie to ogarnia. Apatia. Obojętność... Bardziej boli mnie porażka i strata możliwości, niż życia które stracono. I to mnie przeraża.

- To byłoby takie łatwe. Popłynąć z prądem. Zredukować ludzi do liczb. Figur na szachownicy i dopuszczalnych strat... - Skierował spojrzenie w stronę uchodźców, choć nie mógł ich dostrzec ze swej pozycji.

- Spójrz na Aidana i Jakuba. Dowodzą jeden drugiemu i reszcie Keronu, że są lepsi, bo mają więcej ludzi gotowych za nich umierać. Sądzisz, że naprawdę chodzi im o dobro kraju? To przepychanka o prestiż i udowodnienie, że "ja zrobię to lepiej". - Prychnął - Oboje są bogaci i wpływowi. O co innego może im chodzić, jeśli nie łechtanie ego?

- A to wciąż tylko ludzie, którym inni ludzie przykleili tytuły. O ileż łatwiej uprzedmiotowić ludzi komuś kto stoi wyżej od nich pod każdym względem? Dla bogów i patronów musimy być jedynie pionkami na mało zajmującej mapie.

- Ja nie chcę być taki jak oni. Czy cokolwiek w dziele stworzenia, albo w ich działaniach wskazywałoby, że są szczęśliwi? Mogą być mniej lub bardziej zadowoleni, ale nigdy nie widziałem przejawów radości. Traktują nasz świat jako żmudny obowiązek, wymuszając reguły których nie rozumiemy, tylko dlatego, że "tak ma być". Działają z wymuszonym fanatyzmem dla własnych ról, ale bez entuzjazmu. Nie... Jestem pewien, że skrajności jak żal i cierpienie oraz radość i szczęście, to cechy a może i przywilej śmiertelników.

Westchnął głębiej, wbijając wzrok w pokład i przeczesując włosy palcami. Znowu musiał poszukać słów.

- Dlatego nie ważne jak się zmieniam. Nie mogę pozwolić sobie na stratę tej śmiertelnej perspektywy. Nawet, jeżeli kiedyś stanę się czymś więcej i będę mógł odrzucić cierpienie. Nie mogę go zapomnieć. Tylko opierając się na perspektywie człowieka, będę mógł cieszyć się nowym światem. Doświadczać go zamiast tylko beznamiętnie obserwować i korygować odstępstwa od nieokreślonej normy.

- Właśnie dlatego podejmuję czasem głupie decyzje i utrudniam sobie życie. Ta ścieżka nie prowadzi jak najszybciej do wyniesienia, ale pozwala mi zachować więcej pierwotnego mnie i naprawdę wznieść się wyżej, zamiast tylko zmienić kierunek, wymieniając jedną ułomność na drugą.

Dopiero teraz sprawiał wrażenie zawstydzonego, unikając spojrzenia kapłanki.

- Nie jestem zbyt dobry w tłumaczeniu filozofii...

Stwierdził na koniec.

Co to za miejsce? Czy śnił? Czy to Arali? Nie mógł stwierdzić z pewnością, jednak wydawało się takie rzeczywiste...

Niewiele rzeczy jeszcze potrafiło przyprawić go ciarki, jednak krzyki kobiety posłały dreszcz po jego grzbiecie. Niepokój zrodzony z niejasnej sytuacji. Chciał się odezwać, ale nie mógł. Nie był w stanie sie ruszyć. Mógł tylko patrzeć i myśleć. Czy to szok go tak sparaliżował, czy też miał być jedynie świadkiem.

Kim była kobieta z szarymi włosami, której twarzy nie mógł dostrzec? Jedyna kobieta o takich włosach jaką znał, to była Anais. Czy widział jej przeszłość? Gdy ukazała się łuskowata głowa, przypomniał sobie słowa kapłanki, cytowane z dziennika. Rumiana skóra potrafi wydać łuskę przez łono. Czy właśnie tego był świadkiem? Czy mógł ufać tej wizji, czy to jedynie metafora? Zdawało mu się, że znalazł się bliżej jednej odpowiedzi i otrzymał w zamian jeszcze więcej pytań...

***

Powrócił do świadomości w nagłym zrywie. Coś go zaniepokoiło, ale nie mógł jeszcze stwierdzić co. Jego pierwszą myślą było:

- Anais nigdy nie powinna opowiadać dzieciom bajek na dobranoc.

Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, co go obudziło. - Krzyki na zewnątrz.
A potem zobaczył pustą pochwę. Dopiero teraz wybuch paniki niemal go pochłonął.
Sięgnął myślą do swojej więzi z Mandy i nie znalazł niczego. Inaczej niż gdy jego kochanka się nie odzywała, tym razem nie mógł wyczuć nawet pomruku podświadomości, jaki zawsze mu towarzyszył. Jak szmer strumyka który po pewnym czasie przestaje się słyszeć i zauważa dopiero gdy zamilknie.
Taka ciszę czuł tylko raz. Po zniszczeniu lodowego artefaktu w wiosce śnieżnych elfek.

Zerwał się z łóżka. Jeszcze nigdy tak szybko nie nakładał zbroi. Nie wiedział co dzieje się na zewnątrz. Jeżeli panikuje na próżno, to zbroja nie zaszkodzi. Ale jeżeli jest tam zagrożenie, nie zamierzał zginąć lub zostać okaleczony, bo akurat tym razem się nie opancerzył.
Lata wprawy wykształciły już bezwiedne odruchy sięgające wszystkich klamer i zatrzasków i mniej więcej w minutę, stał już w pełnym uzbrojeniu.

Prawie.

Brak miecza u jego boku, paradoksalnie dawał mu iskrę nadziei na wyjaśnienie telepatycznej ciszy. "Łańcuch" jaki łączył Mandy z mieczem, był długi na dwadzieścia metrów. To znaczy, że broń musiała znajdować się dalej. Jak długi był ten statek? Musiał dostać się na środek by zwiększyć szanse wykrycia swojej towarzyszki. W pokoju nic nie nadawo się na broń, ale na ten wypadek, Mordred był jeszcze przygotowany.

W dawniejszych latach, gdy Mordred nie chciał uciekać się do śmiercionośnej siły, walczył nie wyciągając miecza z pochwy. Okuty metalem pokrowiec, dobrze sprawdzał się w roli obucha. Teraz, nawet bez miecza, był dostatecznie sztywny i twardy by posłużyć jako broń tępa, jednak przy której będzie mógł zastosować przynajmniej część metod szermierki. Musiał wziąć poprawkę, że była ona teraz lżejsza, a bez rękojeści miecza, zasięg też będzie mniejszy niż w przypadku jego półtoraka, ale na chwilę obecną wystarczy.

Otwierając gwałtownie drzwi swojej kajuty, potoczył wzrokiem po pokładzie wypatrując przy tym znajomej postaci, lub kształtu broni. Psychiczny krzyk wzywający imię partnerki, zdawał się być niemal jedyną myślą w jego głowie.

Mandy nie odpowiadała, a Mordred zmuszał się by nie panikować. Przynajmniej nie jawnie. Wewnętrznie miał ochotę, biegać i potrząsać ludźmi, żądając odpowiedzi. Niestety takie zachowanie nie przynosiło skutecznych rezultatów, jak próbowały to wcisnąć niskiej jakości powieści przygodowe.

A teraz jeszcze to... Mordred zamknął powieki i rozmasował placami nasadę nosa. Nie zdołało to usunąć jednak narastającej migreny.

- Wielki Smoku Głębin, daj mi cierpliwość, bo jeśli dasz mi siłę, to sam zamorduję tych idiotów. - Pomyślał.

Mówi się, że lew dowodzący stadem baranów zdziała więcej niż baran ze stadem lwów. Problem w tym, że Mordred nie był lwem, a jego podkomendni zdawali się być jedynie o jeden szczebel bardziej rozgarnięci od bakłażana. Toteż zaciskając zęby i upewniając się, że nie toczy piany, raz jeszcze zmusił się, by brzmieć neutralnie i (w miarę) spokojnie.

- Coś wypadło za burtę, a przewodniczka zniknęła... Czy nikomu nie przyszło do głowy, że to Anais mogła wypaść? Dysponuje tu ktoś magią zdolną to sprawdzić?

Po zadanym pytaniu, raz jeszcze wysłał telepatyczne zawołanie swojej towarzyszce.

- Słowo daję, jeżeli ona też wypadła za burtę, to ja też skoczę do kompletu. Może nawet zbroi nie będę zdejmował, to szybciej dogonię towarzystwo... - Pomyślał i mimo najlepszych starań, nie zdołał powstrzymać drgania powieki.

Widok miecza, leżącego na krześle, powinien sprawić mu radość. Tymczasem, wyssał z niego resztkę sił. Chwiejnym krokiem podszedł do krzesła i przyklękając położył dłoń na broni. Gest, który w każdym innym przypadku i dla każdej innej osoby, byłby równoznaczny z objęciem ramionami.

Wciąż jak ogłuszony i niedowierzający spoglądał na zakrwawioną broń.

Jak? Dlaczego? Nic już nie rozumiał.

- Szukałem cię... Widziałem przeszłość... - Wymamrotał. A następnie jakby przeskakując z toku na inny dodał - Anais zniknęła. Nikt się tym nie przejął.

Czy jego partnerka naprawdę wróciła? Czy to tylko jego mózg wreszcie pękł i zaczął zalewać go fałszywymi bodźcami?

To było ironiczne. Przebywał z potworami i demonami. Istotami nie z tego świata i czuł się wśród nich dobrze. Ale wystarczyło stado kapryśnych ludzi by zaczął wariować. Pośród wszystkich mrocznych sztuk, złowrogich bądź niezrozumiałych sił, to ludzka małostkowość doprowadza go do szaleństwa.

Ale nie mógł jeszcze pozwolić sobie na obłęd. Zapaść się we własnej rzeczywistości gdzie znalazłby schronienie od tej tłuszczy. Jeszcze nie... Jeszcze można odratować ten świat. Uczynić go zdatnym do życia dla niego i jemu podobnych. Otworzyć wszystkim oczy...

A może już było za późno? Może już postradał zmysły i gadając sam do siebie słyszał tylko echo własnego szaleństwa?

Cała ta czereda skwitowała zniknięcie przewodniczki wzruszeniem ramion licząc, że resztę drogi pewnie on sam ich uciągnie. A co on miał powiedzieć? Kto poprowadzi teraz jego?

Byle do Hollar... A potem zrzuci z siebie ten ciężar niechcianego przywództwa i pójdzie się zalać do nieprzytomności.